Bu gün Azərbaycanın böyük şairi Xəlil Rza Ulutürkün doğum günüdür. O, 21 oktyabr 1932-ci ildə Salyan rayonunun Pirəbbə kəndində anadan olub. 1994-cü il iyunun 22-də vəfat edib. “Qafqazinfo” Kitab Evi rubrikasında şairin “Davam edir 37” şeirini təqdim edir: 

Bu dünyada otun, suyun, torpağın da yaddaşı var.

Sındırılmış bir budağın,

söndürülmüş ocağın da yaddaşı var.

Ələk-vələk, darmadağın otağın da yaddaşı var.

Bayaq isti, indi bumbuz yatağın da yaddaşı var.

Nallı çəkmə altındaca qolu çıxan kuklacığın,

Miz üstündə yetim qalan bir qələmin,

varağın da yaddaşı var.

Azərbaycan tanımışdır vaxtsız qapı döyənləri,

Qara günlər gətirərkən qan qırmızı geyənləri.

Yox, unuda bilmərik biz xeyir cildi geyən şəri,

Yüz minləri… qanunsuz və məhkəməsiz

gülləbaran edənləri.

Qorxa-qorxa yarım addım ata-ata,

Ayaq üstə yata-yata,

 Qurşağacan qanlı qara bata-bata

sürgünlərə gedənləri.

 Ac, yuxusuz, nalan, üryan

 Min-min qoca, min-min cavan

  İş üstündə bir sümükdü, bir də dəri

  Yox unuda bilmərik biz

  Ac canavar iştahıyla yurdu söküb tökənləri,

 Bir dəstəni qana çəkən dəstəbaşı təkələri.

Rəhbər, xadim sayılardı

baş kəsənlər, göz ovanlar

HAQ bağıran boğzlara quşun tökdü

Markaryanlar, Qriqoryanlar.

Yanda durdu Topuridze, asta cəllad, usta cəllad.

Adı doğma, ürəyi yad.

Mir Cəfərin əllərilə viran qaldı xanimanlar.

74 min dustaq getdi, qayıtmadı yüzdə biri.

Çoxu güllə işığında öz əlilə qazdı qəbri.

Ən rəzili bu deyil, yox,

Ən rəzili odur ki, sən

Özün şair adlanasan, ədib, alim adlanasan,

Baxıb dustaq etdiyinə kam alasan, şadlanasan.

Yox, unuda bilmərik biz iş başında

omba duran gürzələri

Naxçıvanda DTK-nın çirmək dolu dilavəri.

Alnı kərpic, gözləri tum... mirzələri.

Əllərində daşdan keçən casusnamə ərzələri,

Kürsülərdə "Vətən"-deyə, "Millət"-deyə

vəz eləyən hərzələri.

Yox unuda bilmərik biz

Bircə üskük şöhrət üçün,

göz dikdiyi sərvət üçün

mənliyini satanları.

Xırtdəyəcən bataqlığa batanları.

Daloy muğam!

Daloy papaq!

Daloy tar da!

Daloy saz da!- deyib lığa batanları

Xəyanətə qurban getdi tər bənövşə,

bahar Müşfiq.

Hələ də bu cinayətə zirvələrdən baxar Müşfiq!

Xəyanətə qurban getdi neçə igid,

Pensneli, zər əsalı, nur heykəli ulu Cavid! 

Qurban getdi dağ bülluru Yusif Vəzir!

Yalçın qaya- Əhməd Cavad!

Qoç Koroğlu, Sanı oğlu Hacı Kərim!

Ulduzları salxım kimi göydən dərən

Çobanzadə Bəkirimiz!

Güllələndi təpərimiz, kəsərimiz, hünərimiz.

Bu dərdləri öncə sezib

Tab etmədi Cəfərimiz!

Haray dünya!

Hələ durur o qansızlar.

Qəhrəmana, mərd baxışa aman verməz imansızlar.

Qırdığımız dişlərini zaman-zaman şaqqıldadan

Qan tökməyə, baş kəsməyə imkansızlar...

Elə bilmə o dəhşətli yanğın bitdi, batdı, getdi.

Hələ durur, davam edir 37!

O yaşayır, qorxularda, ürkülərdə.

-Bəlkə bir də qaytarıldı... bəlkələrdə

Vicdanları basıb yeyən ləkələrdə, kölgələrdə.

Nə qədər ki, bir milləti 70 yerə bölənlər var

Nə qədər ki, rütbə üçün, şöhrət üçün ölənlər var.

Nə qədər ki, kabineti, vəzifəni gözlərinə təpənlər var,

Tiranların yanbızını bir az altdan öpənlər var,

Nə qədər ki, istedadı addım-addım pusanlar var,

Xalq dərdini hayqırmağın əvəzinə

əqrəb kimi susanlar var.

Nə qədər ki, iş başında bunca kütbaş,

kəmsavad var.

Düz üç yüz min didərgindən heç nə yazmaz 

mətbuat var.

Nə qədər ki, başçı olur başsız canlar,

Bir millətin mənliyini talam-talam talayanlar,

Nə qədər ki, mənə əxlaq dərsi verir

Fərarilər, boşqab dibi yalayanlar.

Nə qədədr ki, Demokrati! Aşkarlama!- deyə-deyə boğaz yırtır 

bu züyçülər, zurnaçılar, şeypurçular.

Nə qədər ki, cəzasızdır

Xankəndimdə evlər yıxan, ürək yıxan yırtıcılar,

Davam edir 37-

Daha kəskin, daha ciddi!

Nə qədər ki, xalq şairi xalqa yaddır,

Nə qədər ki, rütbəlilər mütləq dahi, istedaddır,

Nə qdər ki, yallananlar harda aşdır, orda başdır.

Nə qədər ki, erkən duran, axşamacan kətmən vuran

anaların döşü südsüz, gözü yaşdır,

Davam edir 37 -

Daha kəskin, daha ciddi!

Diqqət! Diqqət!

Qapamasın gözlərini haray-həşir, çığır-bağır.

Qəzetləri lala eləmək xalqı lal etməkdən ağır.

Ruhun hələ ölməmişsə, hayqır-bağır:

Nə qədər ki, sıxıb məni limon kimi sümürən var.

Sümüyümü gəmirən var,

Nə qdər ki, Bakımıza püskürdülür ölüm tozu,

Təyyarələr zəhərləyir o kolxozu, bu sovxozu, 

Nə qədər ki, cocuq qanı pestisidlə mayalanır,

Aşımıza qatır alçaq yüz fitnəni min yalanı,

Nə qədər ki, Ovçarenko dəstəkləyir Balayanı ,

Milli gəda Boroviki, Ağambekyan tək ilanı.

Nə qədər ki, canımızda qan sorucu min gənə var,

Mənim isti sözlərimə soyuq baxan biganə var,

O xəyanət sanma bitdi,

Davam edir 37.

O cinayət davam edir.

Mənim şeirim, mənim qanım cinayətlə davam edir.

Bir halda ki, davam edir 37.

Qorx ki, bir gün Vətən deyə:

- Xəlil balam qurban getdi!