- Elə yorğan-döşəkdəyəm. Çoxdandır ki, bu xəstəlik mənə evdən bayıra çıxmağa imkan vermir. Bir müddət xəstəxanalarda müalicə aldım, axırda bezdim. Mən təbiət, çöl-bayır adamıyam, xəstəxanada qalmaq mənim üçün elə ölməyə bərabərdir. Fikirləşdim ki, xəstəxanada əziyyət çəkməkdənsə, elə evdə müalicəmi davam etdirim. Havalar qızsa, bəlkə mən də çölə-bayıra çıxaram, eynim açılar. 

 

- Durub hamıya car çəkən deyiləm ki, xəstəyəm. Hamının diqqətini özümə çəkim, hay-həşir salım... Belə şeylər mənim xasiyyətimə yaddır. Hamının dərdi-səri var. Üstəlik, mən də dərdimi onlara niyə yükləyim ki?

 

- Sağ olun ki, məni yad edirsiniz, elə quru xoş söz məni göylərə qaldırır.

 

- Onların dediyinə görə, ciddi xəstəliyim yoxdur. Yadınızda olar-olmaz bilmirəm, keçən il bərk xəstələnmişdim. Bir neçə ay Kliniki Tibbi Mərkəzin kardiologiya şöbəsində müalicə aldım. Hətta səhhətim o qədər kritik idi ki, reanimasiyada qalırdım. Amma sonradan vəziyyətim düzəldi, özümə gəldim.

- Əslində heç vaxt ürəyimdən şikayətim olmayıb. Ürək ağrısı nədir bilməmişəm, mənim evimi yıxan soyuqlar oldu. Qocalıq da öz sözünü deyir. Yaş o yaş da deyil. Bir neçə dəfə qripə yoluxdum, xeyli vaxt yorğan-döşəkdən qalxa bilmədim. Həkimlər də məni sağaltmaq əvəzinə lap da heydən saldılar.

 

- Firma dərmanlarını yazdılar, mən də ağına-bozuna baxmadan qəbul etdim. Bir onda gördüm ki, yaxşılaşmaq əvəzinə günü-gündən geri düşürəm. Həkimlər dərdimə əlac tapmır.

 

- İnşallah düzələrsiniz, siz güclü insansınız, bir xəstəlik nədir ki, İlyas Tapdığın qəddini əyə bilsin…

- (gülür)

 

- A qızım, 81 yaşında şairdə təb qalar? O əvvəllər idi, təbim soruşmadan gəlirdi, gecə-gündüz yazırdım. İndi də şeirlər yazıram e, amma ara-sıra. Əvvəllər böyük poemalar yazırdım, enerjim çox idi. İndi daha qocalıq imkan vermir, təbim də qaçıb.

 

- “Ədəbiyyat” qəzetinin rəhbərliyini sağ olsun, ara-sıra çap edir.

 

- Heç bəlkə də xəstə olmağımdan xəbərləri yoxdur.

 

- Xəbər edib, nə deyəcəyəm ki?

 

- Hanı dostlar, indiyə dost qalar?81 yaşım var, dostlar çoxdan köçünü çəkib gedib. Qalan bir Nəriman Həsənzadədir, o da ayağını sındırıb. Elə telefonla zəngləşirik, dediyinə görə heç işə də gedib-gələ bilmir. Dost yaxşı şeydir, insan dərdini danışır, sözünü deyir, yüngülləşir. Ürəyim çox doludur, amma danışmağa dost tapmıram.

 

- Hə, ondan da xəbərim oldu. O da evdən bayıra çıxa bilmir, həkimlərin nəzarəti altındadır. Cəmi bir-iki dost qalmışıq, hamımız da xəstəliklə əlləşirik.

 

- Hansı cavan şairləri soruşursan?

 

- Sözün düzü, cavan şairləri oxumuram, nə də maraqlanmıram. Elə tədbirdə-zadda olanda kitablarını bağışlayanlar olurdu, onda bir-iki sətrinə baxmışam. Belə xoşuma gələn yoxdur.

 

- Salamı var. Elə səninlə danışıram, Şəbnəm başımın üstündə dayanıb. Deyir ki, yeməyini ye, soyuyur. Şəbnəm mənə çox qayğı göstərir, həkimə aparır, həkimdən gətirir, dava-dərmanımı alır. Üstümdə əsir. O, mənə həm qızdır, həm də oğul. Bir azdan məni xəstəxanaya aparacaq, görək həkimlər nə deyəcək?