“Ekran işıq saçır, amma bəzən içimizi qaraldır.”Əvvəllər xəbərləri kağızda oxuyurduq, indi isə özümüz xəbər olmuşuq –sosial mediada. Amma biz bu informasiyanın içində yaşamağı yox, batmağıöyrənmişik.Bir video, bir şəkil, bir status… və həyat artıq real deyil. Gülən üzlər,mükəmməl səhərlər, süni xoşbəxtliklər – sanki hamı xoşbəxt, təkcə sənbədbəxtsən.“Virtual xoşbəxtliklər, real depressiyalar doğurur.”Biz artıq hiss etmək əvəzinə göstərməyi üstün tuturuq. Ailə içində sevgiyoxdursa, çöldə "story" paylaşmaqla nə dəyişir? Uşağımız bizə bir cümlədeyə bilmir, amma minlərlə “follower” arasında üsyan edirik.“Paylaşmaq duyğunu öldürdü, göstərmək hökmranlıq edir.”Əvvəllər gizlilik dəyər idi, indi isə gizli olan hər şey şübhəlidir. Hər şey ifşaolunur – sevgi, qəzəb, səxavət, hətta yas.Nə qədər qəribə səslənsə də:“İnsanlar artıq yaşadıqlarını xatırlamaq üçün deyil, paylaşmaq üçünyaşayır.”Bu, texnologiyanın suçu deyil – bizim seçimimizdir.Ekran bizim güzgümüzə çevrilib və biz orada özümüzü yox, “olmaqistədiyimiz” versiyanı görürük.“Filtrlənmiş həyatlar, süzülmüş həqiqətlər doğurur.”Bəlkə bir gün ekranı söndürüb içimizə baxarıq. Bəlkə bir gün özümüzlərastlaşarıq. Həmin gün, ekran deyil, insan qalib gələcək.

Xəyal Məmmədov “Dünya görünür, amma insan görünmür.”шаблоны для dle 11.2